Życzenia Świąteczno-Noworoczne! Prezentacja pierwszej części wspaniałych wykonawców 20. edycji Festiwalu w 2026 roku!

Wielkimi krokami zbliżają się Święta i Nowy Rok. Z tej okazji wszystkim naszym Przyjaciołom, Darczyńcom, Partnerom i Patronom życzymy wszystkiego dobrego i wszelkiej pomyślności!

Wierzymy, że spotkamy się podczas już 20. Jubileuszowej Edycji Festiwalu Rocka Progresywnego im. Tomasza Beksińskiego 2026, który jak informowaliśmy, planujemy zorganizować w dniach 27-28 czerwca w Toruniu. Będzie to edycja szczególna, nie tylko dlatego, że jubileuszowa. A mianowicie odbędzie się z wyjątkową dedykacją dla naszego wspaniałego i kochanego prezesa Janusza Bożko – „Specjalnie dla Ciebie Jasiek”, który ku naszej rozpaczy, tak nagle i przedwcześnie (miał dopiero 57 lat) zmarł 22 sierpnia b.r.

Tradycyjnie zaraz po Nowym Roku ruszymy już z 5. Jubileuszowym Plebiscytem im. Piotra „Grudnia” Grudzińskiego za rok 2025 (przyznawanie wyróżnień w muzyce progresywnej). Zapraszamy wszystkich do wzięcia w nim udziału!

SIN PROGRES | PLEBISCYT IM. PIOTRA „GRUDNIA” GRUDZIŃSKIEGO

The holidays and the New Year are fast approaching. On this occasion, we wish all our Friends, Donors, Partners, and Patrons all the best and every success!

We believe that we will traditionally meet during the 20th Anniversary Edition of the Tomasz Beksiński Progressive Rock Festival 2026, which, as we announced, we plan to organize on June 27-28 in Toruń. This edition will be special, not only because it is an anniversary. Namely, it will take place with a unique dedication to our wonderful and beloved president Janusz Bożko – „Especially for You Jasiek,” who, to our grief, passed away so suddenly and prematurely (he was only 57 years old) on August 22 of this year.

Traditionally, right after the New Year, we will launch the 5th Anniversary Piotr „Grudzień” Grudziński Poll for the year 2025 (awarding distinctions in progressive music). We invite everyone to take part in it!

 

Mamy jeszcze dla wszystkich miłośników rocka progresywnego wspaniałe informacje dotyczące prezentacji pierwszej części cudownych wykonawców, którzy wystąpią podczas 20. edycji Festiwalu w 2026 roku! Jesteśmy przekonani, że są to piękne prezenty świąteczno-noworoczne dla Państwa i dla nas także.

 

We also have wonderful news for all progressive rock fans regarding the presentation of the first part of the amazing performers who will appear at the 20th edition of the Festival in 2026! We are convinced that these are beautiful Christmas and New Year gifts for you and for us as well.

 

ANDAREDA
Andareda swoją historię zaczęła w miejscowości Jaworzno w województwie śląskim w roku 1995. Wówczas pod nazwą Blockheads. Wtedy to Piotr Skałka dołączył do grupy jako wokalista i autor tekstów. Wcześniej Piotr Skałka był współzałożycielem, wokalistą, klawiszowcem i autorem tekstów oraz muzyki w progresywnej grupie „Zespół Przypadkowy”. „Zespół Przypadkowy” zakończył swoją działalność w roku 1997, nagraniem piętnastominutowej suity pt. „Książę emocji” którą to kompozycją zachwycił się Tomasz Kućma z legendarnego radia Flash. Zespół nagrał wiele ciekawych wielowątkowych kompozycji, jednak nigdy nie wydał płyty długogrającej. Początkowy skład Blockheads (później Andareda) to: Maciej Strycharski – gitary Piotr Strycharski – bas Arkadiusz Jóźwik – gitary, Paweł Stós – instrumenty klawiszowe, Remigiusz Szewczyk – instrumenty perkusyjne, Piotr Skałka – wokal. Twórczość Andaredy zmieniała się na przestrzeni lat. Skład zespołu również ulegał niewielkim zmianom. Pierwsza płyta „ Zmierzam” została wydana jako Blockheads w 2004 roku. Następnie z singlem pt. „ Metanoja” z 2009 roku okupowali wiele list przebojów. Zespół został zauważony również przez Marka Sierockiego i zaproszony do programu telewizyjnego Teleexspress. Utwór pt. „Piszczenie dnia” dotarł nawet do Stanów Zjednoczonych za pośrednictwem Wietrznego Radia (największej rozgłośni
polskojęzycznej w USA). Następnie zespół już pod nazwą Andareda podpisał kontrakt płytowy z Metal Mind Productions aby powstała płyta pt. „W pobliżu rzeczywistości”, która trafiła na rynek muzyczny 26 września 2011 roku. Album został wysoko oceniony między innymi przez takie wydawnictwa branżowe jak Artrock, Magazyn Gitarzysta, Rock Area, Top Guitar, Prog Rock i wiele innych. Piotr Skałka o płycie opowiadał wówczas „Cała płyta jest opisem wydarzeń, których byłem świadkiem. Są na niej historie o przemocy, ale również historie tkliwe. Tworząc muzykę, chcieliśmy ją jak najbardziej zbliżyć do tekstu. Dlatego czerpaliśmy z wielu gatunków muzycznych. Nie dało się tego zrobić, opierając się tylko na jednym z nich. Ta płyta, to po prostu mieszanina różnych gatunków” Kolejne wydawnictwo grupy Andareda to singiel pt. „Die Nummer” z roku 2014. Po jego wydaniu słuch po grupie całkowicie zaginął. Zespół został pochłonięty trudami życia codziennego w zaciszu swojego otoczenia. W chwili gdy wszyscy pogodzili się już z zakończeniem działalności grupy, w najmniej oczekiwanym momencie i jakby z zaskoczenia Andareda zrzuciła na rynek bombę atomową w postaci singla pt. „Dostrzeganie” Była to pierwsza zapowiedź krążka – Eksperyment człowiek”, wydana z końcem 2019 roku. Jego radiowa premiera odbyła się na antenie Polskiego Radia Dzieciom, 4 listopada 2019 roku w audycji Adama Dobrzyńskiego „Co nam w duszy gra”. Pandemia, która sparaliżowała zamykając cały świat, skutecznie opóźniła pracę nad niniejszym krążkiem. A teraz proszę. Po sześciu latach ciężkiej pracy – z przerwami- na rynek muzyczny, jesienią tego roku, wrócili ze zdwojoną siłą, niejako dojrzalsi muzycznie, bardziej doświadczeni i jasno określający kierunek swojej muzycznej drogi. Piotr Skałka o nowej płycie powiedział „Eksperyment człowiek” to moim zdaniem największe artystyczne osiągnięcie Andaredy. To takie Fugazi Andaredy. Mam wrażenie, że cała poprzednia ponad dwudziestoletnia droga artystyczna była zaledwie przygotowaniem do tego aby zmierzyć się z tymi tematami, które poruszamy na płycie. Także o tym co nieuniknione – mówimy tu o koncepcji wyboru istnienia, miłości, cierpieniu, wzlotach, upadkach a finalnie również o śmierci. Pamiętaj, że nie jest to płyta dla każdego. Nie spodziewaj się na niej tylko rozrywki, raczej zmuszania do refleksji i osobistego trudu zmierzenia się z tym co czasem najtrudniejsze. Jednakże nie lękaj się podejmowania takiego trudu. To też jest piękne”. „Eksperyment człowiek” trafił na rynek muzyczny 10 września 2023 roku. Wydawnictwo zdobyło 1 miejsce w zestawieniu „NAJ2023” – XXXIV podsumowaniu Adama Dobrzyńskiego. W 2025 roku „Eksperyment człowiek” ukazał się na rynku w ściśle limitowanej wersji winylowej. W swojej karierze zespół grywał na jednej scenie z takimi zespołami jak SBB, Szymon Wydra & Carpie Diem, Perfekt, Big Cyc, Budka Suflera, Ira, In-Grid i wiele innych. Dyskografia całościowa zespołu 2003 „Zmierzam” 2011 „W pobliżu rzeczywistości” 2023 „Eksperyment człowiek” obecny skład zespołu: Piotr Skałka (wokal, instrumenty klawiszowe, gitary akustyczne, autor słów), Arkadiusz Jóźwik (gitary), Remigiusz Szewczyk (instrumenty perkusyjne), Osoba rotacyjna (instrumenty klawiszowe), Marcin Pęczak (gitara basowa).

Andareda | Facebook

 

CHANDELIER to niemiecki zespół progresywno-rockowy, który działał w latach 1986-1998 – i ponownie się zjednoczył w 2019 roku. W latach 90. grupa wydała trzy płyty CD w wytwórni Inside Out Music i znalazła się na czele niemieckiej sceny neo-prog początku lat 90. Progressive Rock Files nazwał ich „jednym z najbardziej utalentowanych europejskich zespołów neo-progresywnego rocka”, a magazyn Eclipsed umieścił ich album z 1992 roku, „Facing Gravity”, na liście 40 najważniejszych niemieckich albumów progresywno rockowych. Po ponad 20-letniej przerwie zespół zagrał koncert reunionowy na prestiżowym festiwalu Night of the Prog 2019, a następnie zdecydował się kontynuować występy i pracę nad nowym materiałem. Na początku Martin Eden (wokal), Udo Lang (gitara), Stefan K. Listier (klawisze), Christoph Tiber (bas) i Heribert Rubarth (perkusja) założyli zespół w 1986 roku w Neuss, średniej wielkości mieście w pobliżu Düsseldorfu. Od 1987 roku zespół grywał w lokalnych klubach, szybko zdobywając niewielkie grono fanów i reputację za rozbudowane koncerty pełne starannie skonstruowanych mini eposów. Fragments & Call for Life Miejąc nadzieję, że zostaną zauważeni poza swoim regionalnym zasięgiem, zespół w 1988 roku wydał 60 minutowy album kasetowy Fragments. Ta taśma przyniosła CHANDELIER pierwsze recenzje i rzeczywiście przedstawiła zespół szerszej publiczności. Po pierwszej zmianie składu – Tobias Budnowski zastąpił Stefana K. Listiera – w 1989 roku nagrano taśmę demo Call for Life. Taśma miała pokazać bardziej popularną stronę zespołu, ale nie wzbudziła zainteresowania branży muzycznej. W najlepszy możliwy sposób wykorzystując swoją sytuację, zespół założył własną wytwórnię – Sisyphus Records – i nagrał własne CD. Debiutancki album Pure zespołu Pure & Facing Gravity CHANDELIER został wydany w listopadzie 1990 roku. Fani i fanziny z całej Europy wychwalali album, a pierwszy nakład wyprzedał się do końca roku. Album „Pure” otworzył dla zespołu wiele drzwi, w tym koncerty we Francji i krajach Beneluksu, a także możliwość występów jako support dla angielskich gwiazd progrocka, takich jak FISH i JADIS. Dziś album uważany jest za sygnał rozpoczęcia nowej niemieckiej sceny indie progrockowej. Kolejny album, Facing Gravity, został wydany jesienią 1992 roku i utrwalił pozycję zespołu jako czołowej niemieckiej grupy neo-prog. Zawierając ulubione przez fanów utwory, takie jak Glimpse of Home, Start It i Wash & Go, CD dokumentowało rozwój zespołu od entuzjastycznych amatorów do oddanych półprofesjonalnych muzyków i szybko podwoiło sprzedaż albumu Pure. W następnym roku zespół koncertował po Europie, występował jako główna atrakcja na małych festiwalach progrockowych, dawał koncerty akustyczne, a w październiku 1993 roku był główną gwiazdą i współorganizatorem pierwszej konwencji Progkom, spotkania niemieckiej sceny niezależnej prog rocka. Lata pomiędzy Następne dwa lata były naznaczone kilkoma zmianami w składzie. Basista Christoph odszedł pod koniec 1993 roku, wkrótce zastąpiony przez Lerkę Tyrę. Rok później przyszedł czas, by odejść Herry’emu z zespołu. Nowym perkusistą został stary przyjaciel zespołu: Thomas Jarzina, który już wcześniej tworzył oprawę graficzną dla dwóch CD. Następnie, w 1995 roku, Lerke ponownie opuściła zespół, jej miejsce zajęła kolejna stara znajoma, multiinstrumentalistka i właściciel studia Stephan Scholz. Nowy skład spędził większą część 1996 roku na pisaniu materiału na godzinę muzyki, jednocześnie przekształcając brzmienie zespołu. W międzyczasie zawarto umowę z Inside Out Music, a pierwsze dwie płyty CD zostały ponownie wydane przez teraz już prestiżową wytwórnię. Na początku 1997 roku zespół udał się do studia Stephansa, aby nagrać swój trzeci i ostatni album CD. Kiedy Timecode został wydany w maju 1997 roku, zaskakiwał mocniejszym, bardziej gitarowym brzmieniem, zachowując przy tym poczucie melodii i dramatu zespołu. Chociaż zarówno nowa płyta CD, jak i nowy skład zespołu zostały ciepło przyjęte przez fanów, zespół odczuwał, że ich życie zawodowe i rodzinne nie pozwala na poświęcenie, które byłoby potrzebne, aby utrzymać się na powierzchni w stale ewoluującej scenie progresywnego rocka. W związku z tym CHANDELIER cicho rozpadł się na początku 1998 roku – tuż po wsparciu zespołu SPOCK’S BEARD podczas ich pierwszej europejskiej trasy koncertowej. Wznowienia i reunion Przenieśmy się dwadzieścia lat do przodu — stare albumy są wznawiane przez polską wytwórnię Chicadisc. Starannie zremasterowane przez EROCa, uzupełnione o płyty bonusowe, obszerne noty okładkowe, rzadkie zdjęcia i odrestaurowaną grafikę, te wznowienia przyciągnęły ponownie uwagę fanów i prasy, zdobywając entuzjastyczne recenzje i niespodziewaną sprzedaż. Zaproponowawszy wykonanie jednorazowego koncertu reunionowego na renomowanym Night of the Prog-Festival, oryginalny skład zespołu pojawił się na scenie w lipcu 2019 roku po raz pierwszy od ponad 20 lat. Wspierani przez Armina Riemera (ELLEVEN) na klawiszach oraz Toni Moff Mullo (GROBSCHNITT) w roli gościnnego wokalisty, zespół zagrał 80-minutowy zestaw najlepszych utworów, który miał zostać wydany jako CD/DVD Live at Loreley w kwietniu 2020 roku. Gdy Armin został pełnoprawnym członkiem, zespół postanowił kontynuować działalność zarówno jako zespół koncertowy, jak i w tworzeniu nowego materiału. Po tym, jak na wiosnę 2020 roku odwołano szereg koncertów z powodu epidemii koronawirusa, Chandelier teraz z niecierpliwością oczekują swoich kolejnych występów.

Band – CHANDELIER

 

DARIUSZ K. KURMAN – GUITAR PERFORMANCE (SOLO)

Solowe recitale to jeden z wielu elementów jego działań artystycznych. Jego występy stanowią eklektyczny, zróżnicowany repertuar w różnorodnej stylistyce: od standardów rocka i bluesa do jazzu oraz transkrypcji utworów muzyki klasycznej – Bacha i Brahmsa. Choć określany jest mianem wirtuoza gitary to z powodzeniem wykorzystuje różne instrumenty elektryczne i akustyczne podczas jednego koncertu.

Dariusz K. Kurman to doświadczony gitarzysta, kompozytor i aranżer ze Szczecina, od lat aktywny na polskiej scenie muzycznej, znany z eklektycznego podejścia do gitary oraz świadomego budowania formy koncertowej. Równolegle do działalności scenicznej od wielu lat prowadzi intensywną działalność pedagogiczną, pracując z gitarzystami na różnych poziomach zaawansowania — zarówno w instytucjach edukacyjnych, jak i w autorskich formatach warsztatowych.

🔗 Wywiady / media:

Radio Szczecin – Psychomelodica i spotkanie z Dariuszem K. Kurmanem
Psychomelodica i spotkanie z Dariuszem Krzysztofem Kurmanem [POSŁUCHAJ] – Trochę Kultury – Radio Szczecin

Wywiady i sesje koncertowe (YouTube):
🎸 „COCAINE” (Eric Clapton Cover) – Dariusz K. Kurman | THE TALL SHIPS RACES 2024, Szczecin ⚓

Jego solowy projekt Guitar Performance to dopracowana, autorska formuła recitalu instrumentalnego, łącząca elementy rocka, bluesa, jazzu, fusion oraz inspiracje muzyką klasyczną. Projekt wyrasta bezpośrednio z wieloletnich doświadczeń scenicznych, studyjnych i edukacyjnych artysty, co przekłada się na klarowny przekaz muzyczny i wysoką świadomość formy.

Występ oparty jest na rozbudowanym instrumentarium scenicznym — podczas koncertu Kurman korzysta z kilku gitar o odmiennym charakterze brzmieniowym, a w wybranych utworach gra równolegle na dwóch instrumentach, budując wielowarstwową strukturę muzyczną w czasie rzeczywistym. Całość uzupełniają subtelne podkłady oraz elementy improwizacji, dzięki czemu każdy koncert zachowuje indywidualny charakter.

Istotnym elementem Guitar Performance jest bezpośredni, naturalny kontakt z publicznością. Między utworami artysta prowadzi krótkie, precyzyjne narracje — opowiada o muzyce, inspiracjach, historii gitary oraz kontekstach powstawania kompozycji. Ten aspekt jest bezpośrednim efektem jego pracy pedagogicznej: umiejętności jasnego komunikowania idei muzycznych, bez nadmiernego przegadywania i bez naruszania rytmu koncertu.

Repertuar obejmuje zarówno autorskie kompozycje z albumu „Psychomelodica” projektu Guitars Project, jak i reinterpretacje wybranych tematów znanych z historii muzyki rockowej, jazzowej i klasycznej — zawsze przepuszczone przez indywidualny język gitarowy artysty.

Improwizacja, dialog z instrumentem oraz otwartość na spontaniczne rozwiązania sceniczne stanowią ważną część występu, co doskonale wpisuje się w charakter festiwali otwartych na formy progresywne i nieszablonowe.

Solowy Guitar Performance to propozycja dla słuchaczy otwartych na muzykę instrumentalną, formy progresywne oraz świadomą narrację sceniczną — koncert, w którym doświadczenie artystyczne i pedagogiczne łączą się w spójną, dojrzałą całość.

 

Dariusz Krzysztof Kurman | Facebook

 

MARCIN PAJĄK
Mieszkający w Wielkiej Brytanii polski prog-rockowy gitarzysta Marcin Pajak ma na swoim koncie już pięć studyjnych albumów. Ostatnia płyta zatytułowana „The Maze” została wydana 21.10.2022 r. Marcin Pająk urodził się 21 października 1982 roku w Kielcach. Muzyk, kompozytor, producent i multiinstrumentalista. Swoją przygodę z muzyką rozpoczął jako nastolatek, jego pasję zaszczepił starszy brat, który w tym czasie godzinami słuchał muzyki Pink Floyd. Zainspirowany Floydami Marcin postanowił rozwinąć swoje zainteresowania muzyką i zaczął szukać nowych gatunków muzycznych, a tu pojawiła się fascynacja ciężkimi brzmieniami. Jego stereo zaczęło rozbrzmiewać dźwiękami takich zespołów jak: Metallica, Iron Maiden, Slayer, Sepultura czy Pantera, ale nigdy nie zapomniał muzyki Pink Floyd, czuł, że kompozycje Gilmoura i Watersa idealnie pasują i oddają jego duszę. W wieku 17 lat zaczął uczęszczać do szkoły muzycznej Yamaha w Skarżysku Kamiennej i poważnie myśleć o muzyce. Znowu kluczową rolę odegrał tutaj jego starszy brat. Podczas nauki gry na gitarze basowej pokazał młodemu Marcinowi kilka zagrywek i od tego momentu muzyk poczuł, że jest to kierunek, w którym chciałby podążać w swoim życiu. Po ukończeniu szkoły muzycznej nadszedł czas, aby sprawdzić swoje umiejętności w prawdziwym życiu. Pierwsze kroki stawiał w heavy metalowym zespole Stone Heads z Kielc. Chcąc dotrzeć do źródeł swoich głównych inspiracji, Marcin postanowił wyjechać do Wielkiej Brytanii, gdzie w 2004 roku wraz z nowo poznanym perkusistą Tomaszem Faustusem rozpoczął swoją muzyczną przygodę w założonym z własnej inicjatywy heavy metalowym zespole Out of Heaven. Obaj panowie polubili się i kontynuowali współpracę przez kolejne kilka lat. Podczas pracy nad debiutanckim albumem Out Of Heaven w niewyjaśnionych okolicznościach cały materiał został skradziony przez basistę i wydany w Brazylii. W tym momencie opuścili zespół i dołączyli do zespołu Schist. W 2009 wydali swój pierwszy album. Debiut pt. „Ucisk” otrzymał bardzo pozytywne recenzje i przykuł uwagę podziemia metalowego świata. W międzyczasie zespół ukończył materiał na nowy album i przygotowywał się do jego wydania. Niestety następca „Ucisku” nigdy nie ujrzał światła dziennego, prace przerwała niespodziewana decyzja Tomasza Fausta o powrocie do Polski. Gdy Schist zawiesił działalność, w życiu Marcina pojawiła się wielka pustka, którą muzyk postanowił wypełnić zupełnie nowym i zupełnie innym projektem. Jak mówi artysta: „…po rozpadzie Schist poczułem wewnętrznie, że powinienem wziąć przyszłość w swoje ręce. W tym czasie otaczały mnie dźwięki King Crimson, Porcupine Tree, Opeth, Riverside i Dream Theater. Wiedziałem, że mój nowy projekt powinien iść w tym kierunku, bardziej progresywnym!”. I tak narodził się Marcin Pająk. Tymczasem Marcin gra na gitarze w znanym fanom polskiego metalu Thetragon. Tam poznał wokalistę El Gordo Murkina, z którym współpracował przy swoich solowych albumach. Z El Gordo Murkinem Marcin miał również przyjemność pracować nad jednym ze swoich albumów o nazwie Murkin „No Known Cure”, gdzie poznał basistę W.R.Ona, z którym później współpracował przy swoich solowych albumach. Debiutancki album Marcina Pająka „Kim jestem” z 2014 roku osadzony jest w znacznie cięższym metalowym brzmieniu, ma już wiele cech nowego kierunku Prog Rock. Kolejny album „Other Side” z 2019 roku to już klasyka gatunku. Słyszymy inspiracje od takich artystów jak Steven Wilson, Rush, King Karmazyn, Jeżozwierz i Pink Floyd. Bardzo ciekawe i rozbudowane aranżacje, urozmaicony rytm i świetne brzmienie przenoszą słuchacza w świat stworzony przez artystę, prawie tak, jakby zaprosił nas na „Drugą stronę”. Szczególnie otwierający utwór „Between the Skies”, w którym wokalnie występuje znakomita wokalistka Wioletta Gawara, jej operowy wokal nadaje temu utworowi bardzo wysublimowany i mistyczny ton. Z kolei wokal innego gościa El Gordo Murkina w utworach „Foreseen” i „Every time We Seek the Truth” idealnie wpisuje się w ich dynamikę. Nie sposób nie wspomnieć o wokalu Krzysztofa Jaciowa, aktora i muzyka The Wifebeaterz, który zaśpiewał w tytule „Otherside”. Ciekawostką jest to, że okładkę albumu i jego poprzednika „Who I Am” wykonał artysta/malarz Artur Kmita. „Other side” jest bardzo spójny, urzeka melodią i świetnym brzmieniem, ale pozostawia pewne niezadowolenie. Mamy wrażenie, że to dopiero początek podróży po magicznym świecie progresywnych brzmień Marcina Pająka, a najlepsze dopiero przed nami. A dowodzą tego kolejne albumy artysty „Last Day” 2020 i „Last Day in Poland” 2021. Płyta została nagrana w Centrum Kultury w Chrzanowie (woj. małopolskie) 15 maja 2021 r. Warto wspomnieć o tym albumie ze względu na grono muzyków, którzy brali udział w jego realizacji. Piotr V. Gawlik na perkusji, Piotr Sitkowski na klawiszach, Michał Powązka na gitarze solo i W.R.Ona na gitarze basowej. Zdaniem wielu krytyków i recenzentów kompozycje z „Ostatniego dnia w Polsce” wzbogacone licznymi improwizacjami są doskonałym uzupełnieniem swoich poprzedników ze studyjnego albumu. „Ostatni dzień” i „Ostatni dzień w Polsce” sprawiają, że jeszcze chętniej poznajemy dalszą pracę Marcina Pająka. 10.12.2021 r. odbyła się premiera czwartego studyjnego albumu artysty. „Sound of the Trees”. Jest to pierwszy album, na który artysta zaprosił muzyków, z którymi wcześniej współpracował. Wszystkie kompozycje, gitara, wokal i klawisze należą do Marcina Pająka i zostały skomponowane w jego prywatnym studiu, natomiast za partie perkusyjne i basowe odpowiadają Piotr V. Gawlik i W.R.Ona. Ciekawostką jest również udział Michała Wojtasa z Amaroka, który nagrał partie klawiszowe w utworze „Escape from Reality” oraz znanej z wcześniejszego albumu Wioletty Gawary, który uhonorował piosenkę „Lost in the Crowd” swoim wokalem. Album „Sound of the trees” składa się z dziesięciu różnych kompozycji nagranych częściowo w prywatnym studiu Marcina w Londynie oraz w warszawskim „Nebula Studio”. Warto również wspomnieć o Piotrze V. Gawliku, który namalował obraz na okładkę albumu. Niedługo po wydaniu albumu Marcin Have rozpoczął pracę nad kolejnym albumem, który miał być albumem koncepcyjnym o człowieku uwięzionym w labiryncie. Cała praca trwała osiem miesięcy. Aby ukończyć album Marcin zaprosił nowych muzyków do projektu. Marcin grał na wszystkich gitarach i śpiewał, gdy Piotr Sitkowski nagrywał klawisze, Wiktor Świerczek grał na saksofonie, Wojciech Gulis grał na basie, Piotr V. Gawlik znany z poprzedniej płyty na perkusji i Marek Smok Rajss na perkusji. Warto też wspomnieć o wszystkich animacjach i okładce, które stworzyła Natalia Jonderko Śmiechowicz z N.Station Studio. Płyta zatytułowana „The Maze” została wydana 21.10.2022 r.

Info – marcinpajak

Oudeziel to nowy zespół z Pomorza (Gdańsk), założony w 2023 roku, tworzący muzykę art rockową, dotykającą wielu gatunków (ambient, post prog rock, indie). Muzycy zespołu występowali na wielu festiwalach oraz w studiach radiowych, m.in. z Eivor i Riverside. Oudeziel wystąpił jako gość trasy Collage, a teraz debiutuje pełnym albumem „The Finest Hour”. Muzycy znani z zespołu OBRASQi wracają dojrzałą płytą, przepełnioną zarówno pięknymi melodiami jak i energią rocka. Ten album to produkcja międzynarodowa, z udziałem muzyków z USA (Derek Sherinian, Justin Turk) z Brazyli (Renato Costa), mastering został zrobiony w Kanadzie i USA, min. przez Maora Apellbaum, znanego ze współpracy z Dream Theater, Yes czy Robem Halfordem. Oudeziel ma na swoim koncie EP’kę wydaną w Holandii, która spotkała się z bardzo przychylnym odbiorem w Europie i za oceanem, wzmianki o zespole ukazały się min. w internetowym wydaniu Billboard czy brytyjskim miesięczniku Prog.

Skład zespołu:
Artur Wolski – gitary, klawisze
Jarek Bielawski – perkusja
Mateusz Bańkowski – bas

► https://www.facebook.com/oudeziel.band/
► https://music.apple.com/us/artist/oudeziel/1691802317
► https://www.youtube.com/@OUDEZIEL.OFFICIAL
► https://open.spotify.com/artist/6DMi0…
► https://oudeziel.bandcamp.com/album/o…

QUIDAM – polski zespół muzyczny wykonujący rock progresywny i art rock. Założony na początku lat 90. w Inowrocławiu. Oprócz autorskiej działalności ma na swym koncie nagrania i koncerty z takimi sławami gatunku jak Colin Bass z grupy Camel czy polskim SBB.

Maciej Meller, Radosław Scholl i Rafał Jermakow założyli w Inowrocławiu w 1991 grupę pod nazwą Deep River, niedługo potem dołączył do nich Zbigniew Florek. Początkowo grali muzykę blues-rockową. Nazwę Quidam zespół przyjął w 1995. Po częstych zmianach wokalistów, na dłużej pojawiła się w tej roli Emilia Derkowska. Do grupy dołączyła także flecistka Ewa Smarzyńska. Wtedy to zmieniła się stylistyka muzyczna Quidam, idąc w stronę rocka progresywnego lat 70.

Po kilkuletniej pracy, licznych koncertach i zdobyciu wyróżnień na festiwalach w Polsce, w 1996 zespół wydał swą pierwszą płytę, zatytułowaną Quidam. Została ona pozytywnie przyjęta przez krytykę (pochlebne recenzje w pismach „Machina” i „Tylko Rock”) oraz publiczność polską i zagraniczną. Oprócz wzmianek w fanzinach i muzycznych czasopismach, oceniono ją jako piątą, w plebiscycie francuskiego „Big Bang” na najlepszą płytę art-rockową. Emilia Derkowska otrzymała tytuł „Twarzy Roku 1996” w plebiscycie magazynu „Tylko Rock”.

W kwietniu 1997 miał miejsce pierwszy koncert zagraniczny grupy – w holenderskim Zwolle, na festiwalu „Day of Dreams”. Sukces koncertu spowodował ponowne zaproszenie grupy do Holandii dwa miesiące później, na „The Planet Pul Festival”. Podczas koncertów grupy Camel w Polsce w kwietniu 1997 wokalistka i flecistka zostały zaproszone przez Andy’ego Latimera do wspólnego wykonania z zespołem na scenie wstępu do suity Harbour of Tears. Latem tego roku Quidam wystąpił na festiwalu „Proglive ’97” w Corbigny we Francji. Po dwóch kolejnych koncertach w Holandii rozpoczęto prace w studio nad materiałem do kolejnego albumu. W listopadzie, na zaproszenie Classic Rock Society, zespół wystąpił w brytyjskim Rotherham na imprezie „Awards Night” – uwieńczeniu plebiscytu miesięcznika artrockowego „Wondrous Stories” na najlepszych muzyków gatunku. Emilia Derkowska otrzymała wtedy tytuł trzeciej najlepszej wokalistki, a zespół – trzecie miejsce w kategorii „najlepszy zespół zagraniczny”.

Na początku 1998 flecistkę Ewę Smarzyńską zastąpił Jacek Zasada.

W lutym 1998 zostało zakończone nagrywanie płyty Sny aniołów. Ukazała się ona w dwóch wersjach językowych – polskiej i angielskiej. Dystrybucją tej drugiej poza granicami Polski zajmowała się niezależna firma francuska, Musea. W Polsce płytę promował maxi-singel z utworem Moje anioły oraz dwoma koncertowymi – Bajkowy (z płyty Quidam) i covery Rhayader / Rhayader Goes To Town (z płyty The Snow Goose grupy Camel). Moje anioły dotarły na 10. miejsce Listy Przebojów Programu III PR.

W maju dwóch członków Quidam, Jacek Zasada i Maciej Meller, zostało zaproszonych przez Colina Bassa, basistę Camel, do wspólnego koncertu promującego nowe płyty Camel i solową Bassa. W tym samym miesiącu Quidam wystąpił jako support podczas koncertów Johna Wettona w Polsce oraz na autorskim koncercie w Studio im. Agnieszki Osieckiej w Warszawie, transmitowanym na żywo przez radiową „Trójkę”. W czerwcu koncertował we Francji – w Bordeaux i Paryżu, a w lipcu we Włoszech.

Na Festiwalu Rocka Progresywnego w Zielonej Górze zespół otrzymał nagrody w trzech kategoriach: dla najlepszej wokalistki, zespołu i basisty.

We wrześniu 1998 część grupy została zaproszona do udziału w sesji nagraniowej do albumu solowego Colina Bassa Outcast of the Islands – obok m.in. Andy’ego Latimera, Dave’a Stewarta, Fisha i Wojciecha Karolaka. W grudniu muzycy Quidam uczestniczyli w koncercie Bassa w Poznaniu.

I w tym roku Quidam został dostrzeżony przez czytelników „Wondrous Stories” – Emilię uznano trzecią najlepszą wokalistką, zespół – czwartym najlepszym nowym zespołem, a drugie miejsce przyznano Quidam w kategorii „najlepszy występ podczas koncertu organizowanego przez Classic Rock Society”.

W marcu 1999 Quidam wystąpił w Mexicali w Meksyku, na festiwalu „Baja Prog[w innych językach]”, obok takich zespołów jak Arena, Crucible, Ten Jinn, After Crying, Cast, Iconoclasta i Halloween. Zapis koncertu został w tym samym roku wydany na płycie Baja Prog – Live in Mexico ’99.

W kwietniu rozpoczęła się trasa zespołu z Colinem Bassem, promująca jego płytę Outcast of the Islands, gdzie Quidam występował indywidualnie w pierwszej części każdego koncertu, a następnie wspomagał instrumentalnie Bassa. W sumie były to cztery koncerty w Polsce (z czego jeden rejestrowany i transmitowany na żywo przez „Trójkę” ze Studio im. Agnieszki Osieckiej w Warszawie, wydany następnie jako Colin Bass Live at Polskie Radio III), cztery w Holandii, po jednym w Belgii i Francji oraz dwa w Hiszpanii.

W 2000 Zbigniew Florek, Maciej Meller i Jacek Zasada wspomagali Colina Bassa w jego akustycznej trasie po Polsce. Część materiału z tych koncertów zarejestrowano i wydano na płycie Colin Bass Live Vol.2 – Acoustic Songs. Wiosną Quidam koncertował w Belgii i Niemczech oraz wystąpił w Szwecji na festiwalu w Göteborgu. Rozpoczął też pracę nad materiałem do trzeciej płyty studyjnej.

Sesje nagraniowe do nowego albumu trwały przez cały rok 2001. Grupa koncertowała też w tym czasie, między innymi występując na Castle Party w Bolkowie oraz na festiwalu w Royan we Francji. Płyta Pod niebem czas ukazała się w marcu 2002. Wkrótce potem Quidam zagrał trzy koncerty z niemiecką grupą RPWL, otrzymał także zaproszenie do Brazylii na „Rio Festival”.

Jesienią od zespołu odszedł basista, Radosław Scholl. Zastąpił go Damian Sikorski – już z nim w składzie Quidam wystąpił z trzema koncertami w Brazylii, obok m.in. holenderskiej grupy Focus. Następnie grupa dała jeszcze kilka koncertów w krajach Beneluksu, zaś 15 lutego 2003 w Inowrocławiu miał miejsce pożegnalny koncert Quidam – zespół postanowiła opuścić wokalistka, Emilia Derkowska. Później odeszli także perkusista, Rafał Jermakow, i basista, Damian Sikorski. Działalność zespołu została zawieszona na około rok.

Po prawie rocznym zastoju Zbigniew Florek, Maciej Meller i Jacek Zasada zdecydowali się wznowić działalność, stanęli jednak przed koniecznością znalezienia nowych muzyków do uzupełnienia składu. Dołączył do nich perkusista Maciej Wróblewski, następnie basista Mariusz Ziółkowski, a po żmudnych poszukiwaniach – wokalista, Bartosz Kossowicz.

Płyta surRevival, nagrana w nowym składzie i o nieco innym niż dotychczas profilu muzycznym, była przygotowywana prawie rok. Wydana została w czerwcu 2005. Jak wskazuje jej tytuł, to „przetrwanie” i „odrodzenie”.

9 października 2006 została wydana płyta …bez półPRĄDU …halfPLUGGED…, będąca zapisem koncertu w Teatrze Miejskim w Inowrocławiu 29 maja tegoż roku. Znalazły się na niej utwory z płyty SurRevival, nowa wersja Sanktuarium z debiutanckiego albumu oraz covery następujących nagrań: Blackbird The Beatles, Wish You Were Here Pink Floyd, Nights in White Satin The Moody Blues i fragmenty Hush Deep Purple (w ostatnim utworze – Not So Close).

5 listopada 2007 ukazał się kolejny album studyjny Quidam, Alone Together. Materiał nagrywano od czerwca do sierpnia 2007 w inowrocławskim Islands Studio i Teatrze Miejskim, a zmiksowano w studio poznańskiego Radia Merkury. W jednym z utworów gościnnie zaśpiewała Emilia Nazaruk (dawniej Derkowska), poprzednia wokalistka grupy. Inni goście to Piotr Nazaruk (xaphoon, cytra) i Piotr Rogóż (saksofon altowy).

Po dłuższej przerwie, 16 kwietnia 2012, ukazał się szósty, studyjny album zespołu. Muzycy Quidam postawili przede wszystkim na nastrój. Jak zaznaczają – w odróżnieniu od poprzednich albumów – brak tutaj wielowątkowych kompozycji, a minimalizm potęgują znaczenie każdego dźwięku. Za produkcję „Saiko” odpowiedzialny był Robert Szydło, natomiast masteringiem zajął się Marcin Bors. Oprawa graficzna to dzieło Michała Florczaka. Teksty były autorstwa Bartka Kossowicza i Maćka Mellera. Warto dodać, że po dłuższej przerwie zespół wrócił do pisania po polsku (jedynie w utworze „Walec”, w którym gościnnie zaśpiewała Natalia Grosiak, pojawił się tekst w języku angielskim). W 2014 gitarzysta zespołu Maciej Meller oświadczył, iż po ponad 20 latach zdecydował się opuścić Quidam[2]. Od tamtej pory, Quidam pozostawał nieaktywny.

W 2017 Maciej Meller został gitarzystą koncertowym Riverside, a Bartosz Kossowicz wokalistą Collage, co przesądzało o zawieszeniu działalności Quidam. W 2021 nakładem wytwórni Gad Records ukazała się reedycja debiutanckiego albumu zespołu wraz z ponownie nagranym, w niemal oryginalnym składzie z 1996 utworem „Sanktuarium”. 8 stycznia 2023, podczas koncertu Macieja Mellera „Live After Zenith”, który odbył się w Teatrze Miejskim w Inowrocławiu, na scenie, obok Mellera wystąpili byli członkowie Quidam: klawiszowiec Zbigniew Florek i flecista Jacek Zasada. W wykonaniu utworu „Alone Together”, gościnnie wziął udział wokalista, Bartosz Kossowicz. 26 maja 2023, ponownie za sprawą Gad Records, ukazała się reedycja drugiego albumu Quidam – „Snów aniołów” z 1998. Na albumie znalazł się ponownie nagrany utwór „Pod Powieką”.

W 2025 Quidam wznowił działalność i wystąpił na festiwalach w Ostrowie Wielkopolskim (26 lipca) oraz, z gościnnym udziałem Emilii Nazaruk, na Ino-Rock Festival w Inowrocławiu (23 sierpnia). Na jesień 2025 zapowiedziano trasę koncertową razem z zespołem Amarok.

Quidam | Facebook

 

 

SZYMON BRZEZIŃSKI (ex ABRAXAS, ex SVANN)
Szymon Brzeziński (ur. 13 listopada 1975 w Gnieźnie) – polski muzyk, kompozytor, aranżer, producent, muzyk sesyjny. Od 1993 do rozwiązania, główny kompozytor i gitarzysta zespołu progresywnego Abraxas. W latach 2002–2003 z muzykami Abraxas oraz wokalistkami Anją Orthodox i Kingą Bogdańską tworzył zespół Svann. Współpracował z Colinem Bassem, basistą grupy Camel w jego solowych projektach. Od 2003 r. twórca muzyki do filmów i programów telewizyjnych.
Gra m.in. na mało popularnym w Polsce instrumencie Chapman Stick, rozpowszechnionym przez Tony’ego Levina.
Dyskografia
• Abraxas „Abraxas” (1996)
• Abraxas „Centurie” (1998)
• Colin Bass „An Outcast Of The Islands” (1998)
• Colin Bass „Live at Polskie Radio 3” 2 CD
• Abraxas „99” (1999)
• Abraxas „Live in Memoriam” (2000)
• Svann „Granica czerni i bieli” (2003)
Instrumenty
gitara, gitara basowa, kontrabas, instrumenty klawiszowe, perkusja, Chapman stick
Zawód
producent muzyczny, muzyk, realizator dźwięku, kompozytor, aranżer
Powiązania
Agencja Filmowa Offworld, Metal Mind, Sony Music Entertainment Poland, Studio Produkcji Multimedialnych Odyssey, Anja Orthodox, Colin Bass, Dave Stewart, Krzysztof Ścierański, Assal, Luq Święch, Kinga Bogdańska, Anyway.

Jak Państwo wiedzą, cudowna solówka gitarowa Szymona (z utworu pt. „Pokuszenie”/Abraxas) jest od wielu lat oficjalnym hymnem naszego Festiwalu.